Die ene bewoner - Gerard Boks (Dutch Boosting Group)

Eén van de meest opmerkelijke ontmoetingen die ik heb gehad als omgevingsmanager, was bij een klantgesprek voor een zonnepark in Groningen. Dit was een gezamenlijk project van de provincie, gemeente en een marktpartij. De behoefte aan een zonnepark kwam voort uit de regionale energietransitie. Op papier werd dit zonnepark geplaatst in een laagwaardig landbouwgebied. Voor de mensen die daar woonden, had de grond echter een hele andere betekenis. Voor hen was het hun grond, dus hoogwaardige grond. En uiteindelijk bleek dat hier veel meer speelde, dan alleen de aanleg van dit zonnepark.
‍

De eerste contouren van het plan‍

We hadden een eerste idee van hoe de contouren van het zonnepark eruit zouden komen te zien. Het grote beeld was gedeeld en verschillende keren plenair gedeeld. Nu was het de tijd dat we gesprekken gingen voeren met betrokkenen die het dichtst bij woonden. In dit geval was het een stel, waarvan ik de vrouw bij eerdere openbare informatiebijeenkomsten en via Teams had gesproken. Haar man ontmoette ik voor het eerst. Ik was bij hen thuis uitgenodigd en we namen zitting in een aparte kroegruimte in de deel.  Bij een eerdere informatiebijeenkomst had ik al gehoord dat de man vond dat we het niet snapten. Van zijn vrouw begreep ik dat hij ondermeer vraagtekens had over de te overbruggen hoogteverschillen. Ik had naar de bezwaren gekeken, maar daarvan geconstateerd dat deze vooralsnog geen belemmeringen opleverden en later bij de uitwerking ter sprake zouden moeten komen. We waren nu nog bezig om de contouren van het zonnepark te definiëren.

‍

‍Wat is nu het echte probleem?

Het klantgesprek vond plaats in de coronatijd in de kroeg in de deel. De vrouw ontving me. Ze had me al eerder gewaarschuwd dat haar man geëmotioneerd was over wat er ging komen. Ik stelde mijzelf aan hem voor en vertelde dat ik het effect van het project op leefsituatie met hem wilde bespreken. Voordat we überhaupt aan het gesprek konden beginnen, vroeg de man of ik in de gaten had wat ik aan het doen was. Ik gaf aan dat ik wilde praten over de effecten die het zonnepark op hen had en keek de man aan, die daarna volledig door het lint ging. De man liep vloekend en tierend de kroeg uit. Hij sloeg tegen trekkers aan en schopte emmers om. Zijn vrouw maande me om te blijven zitten, want hij zou wel afkoelen. De man heb ik niet meer gesproken. Met de vrouw heb ik een goed gesprek gehad. Ik leerde dat deze mensen al tijden zorgen hadden om de veiligheid van hun huis, waar door de aardbevingsschade scheuren in zaten. Zij wilden helderheid over hun woning en zagen maar één optie: dat wij hun huis zouden kopen. Dit lag echter niet in de planning voor de realisatie van het zonnepark.‍

‍

Hoe kan je belanghebbenden, en dus je project, het beste verder helpen?

De les die ik hieruit heb geleerd, is dat het noodzakelijk is om breder dan je eigen project naar de omgeving te kijken. Om, voordat je überhaupt start met je project, de sociale thermometer erin te steken en te kijken wat de problemen zijn die ergens leven. In dit project hebben we dat in algemene zin gedaan, mensen klaagden dat huisvuil niet dicht genoeg bij de woning werd opgehaald, dat er geen internet was en we wisten dat de schadeproblematiek speelde. Voor het ophalen van het huisvuil en het verbeteren van het internet hadden we acties opgezet. Het oppakken van de schadeproblematiek was echter de verantwoordelijkheid van een ander project die dit gebied niet als prioriteit zag. We hadden dit gebiedsgericht moeten oplossen. Moeten zorgen dat ook de schadegevallen opgelost werden. Als mensen zich zorgen maken over de veiligheid van hun woning, dan kan je niet verwachten dat zij met een open houding je project tegemoet treden.